‘t Zit zo. Ik was de 40 voorbij toen ik voor ‘t eerst besefte dat mijn naam rijmde. Ken Hou-ben. Een kwestie van klemtoon. Plots had ik een naam als een klok. En dat voor een (freelance) schrijver. Zo blij. Dus kocht ik meteen een url erbij. En een mail.
Korte gedichtjes
Ken de Pen. Copy Ken. Ken Hou-Ben.
Ken de Pen. Copy Ken. Ken Hou-Ben.
Ken de Pen. Copy Ken. Ken Hou-ben. Ik kom in vele gedaantes, maar meestal gewoon als mezelf.
KORTVERHALEN
Generale repetitie
Voorzichtig spiedt René een laatste keer langs de zware gordijnen naar buiten. Hij voelt zich als een mislukte inbreker in zijn eigen woning. Een inbreker in gerafelde kamerjas en doortrapte pantoffels.
Tussenmens
Het regent niet, maar alles is nat. De ruiten zijn beslagen, de lucht is dik van diesel en koffie in karton. De nacht is zoals de meeste nachten in het tankstation: alsof het universum in een soort tussenstand staat.
Ontbijt met Beëlzebub
‘Zacht- of hardgekookt?’
Beëlzebub houdt twee eitjes omhoog, één in elke klauw. Zijn hoorns glanzen dof in het blauwe nachtlicht. ‘Zacht, graag.’